Gedichten

Onderstaand een greep uit gedichten die ik gelezen heb en mooi vond. De eerste twee gedichten zijn van Laura's achternichtje Nicky, gemaakt vlak na het overlijden van Laura door Nicky's groep en door een klasgenootje.

Veel lees plezier.
Alexandra

 

VOORWOORD

Ik heb geen beeld
Geen kunstopleiding
Geen kunstwerk
Van mijn overleden kind

Laat staan geposeerd

Het beeld
Dat ik heb gecreëerd
Van mijn overleden kind
Is teer en o zo transparant
Dat ik het niet vervoeren kan

Het beeld
Dat ik bewaar
Van mijn overleden kind
Is niet te zien
Ik etste het in mijn geheugen

Het beeld van haar
Mijn lieve kind
Woont diep in mij
Ik raak er door bewogen

Het beeld van haar
Diep in mijn hart
Is een kustwerk
In mijn hart
En in mijn ogen!

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

NATIONAAL MONUMENT

Je zou een nationaal monument willen oprichten:
Voor jezelf,
Voor alle ouders die een kind verloren.

Een monument voor kinderen
Die al op eigen benen stonden,
Voor kinderen die zelfs nog niet
Een voetafdruk nalieten
In deze wereld.

Een monument voor al die kinderen
Die onvergetelijk werden voor jou,
Zelfs al werden ze niet eens gezien.

Je zou een monument willen oprichten
Om te gedenken
Maar ook als een schreeuw
In deze haastige wereld.

Een monument als een levende stem
Die roept:
Mensen sta er eens bij stil
Dat een ouder die een kind verliest,
Dit nooit meer kan vergeten
Mensen sta eens stil bij de kostbaarheid
Van een kind.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

VOORBIJE TOEKOMST

Je leeft nu
In de voorbije toekomst.

Je zult er altijd nog zijn.

Je bent voor mij nooit
Lang geleden.
Je hoort
Er nog altijd bij.

Je bent aanwezig
In mijn onvervulde verwachtingen.
Je bent aanwezig
In mijn slapeloze dromen.

Je naam vervaagt niet
In mijn herinneringen.

Je bent present
Als je er niet bent.
Je bent waar je bij had kunnen zijn.

Je bent niet van voorbij,
Niet van gisteren.

Je bent van gisteren, van vandaag en morgen:
Voorbije toekomst

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

LEVENSLANG

Altijd is een kind levenslang.

Het kind dat jou bezoekt
Tot in je zeer oude dag.
Het kind
dat voor je zorgt
als je zorg nodig hebt.
Het kind dat zelf al geen kind meer is,
Zelf al ouder geworden.

Altijd is een kind levenslang
Ook als je het nooit zag,
Ook als het stierf voordat het dit levenslicht zag,
Ook als je het nooit meer ziet,
Ook als het geen echte levenskansen had,
Ook als het na zware tijden
Liever de dood dan het leven zag.

Een kind kan nooit worden vergeten.
Ouders die een kind verliezen
In de dood of in het leven
Worden ouders met levenslang.

Ouders dragen hun kind levenslang mee.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

VOORTLEVEN

Je hebt ons bestaan dieper geraakt
Dan we konden vermoeden.

Je bent onvergetelijk geworden
Voor de rest van ons leven.

Je leeft voort in onze herinneringen
En verhalen
En in ons voorgoed veranderde leven.

Je leven, zoveel korter dan gewenst,
Is niet zonder zin geweest,
Maar je dood bracht ongelooflijke chaos.

Je leven kwam ongewenst ten einde.
We hebben geen weet
Van een leven voor jou
Na dit einde.

Alleen de stem van de liefde zegt:
Onvoorstelbaar,
Dat je voorgoed bent verdwenen.

Niemand kan me zeggen
Wat ik me hierbij moet voorstellen.

Zolang niemand met overtuigende zekerheid
Kan spreken over voortleven of niet,
Is het laatste woord nog niet gezegd.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

NOG EENMAAL

Nog eenmaal zou ik
Op de fluit willen spelen.
Nog eenmaal voor jou.
Bijna onhoorbaar zacht.

Nog eenmaal zou ik zacht
In je oor willen fluisteren.
Nog eenmaal bij je.
Alleen hoorbaar voor jou.

Met licht vrolijke tonen
Zou ik tederzacht
Je hart willen raken.

Nog eenmaal zou ik
Op de fluit willen spelen.
Nog eenmaal alleen voor jou.

Om te zeggen
Wat muziek lichter kan zeggen
Dan woorden;

Hoe ik je mis
Hoe dichtbij je nog bent.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

AFLIJVIG

Aflijvig
Ben je geworden.
Niet meer vast te houden,
Niet meer te strelen.
Aflijvig
En toch niet afwezig.

In mijn slaap,
In mijn heimwee
Intens
Mijn verlangen
Nog eenmaal
Lijf aan lijf te zijn.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

GODS WIL

Wanneer komt er eens een einde
Aan dat goddeloze idee
Dat de dood van een kind
Gods wil zou zijn?

Geef ons liever - in Gods naam -
Mensen die zwijgen als zwijgen
Het meeste zegt,
Mensen die doen wat gedaan moet worden,
Mensen die doen wat ze beloven.

Geef ons liever mensen
Die het verdriet met ons uithouden,
Mensen die door hun rouw troosten.

Zij zijn de beste vertolkers
Van wat God wil
Als mensen door ellende worden getroffen.

Gedeeltelijk uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

GEBED MET DE RUG TEGEN DE MUUR

Je kind,
Je toekomstdroom,
Je kleinkind
Loslaten voor de dood: wie kan dat?
Wie kan dat verdragen?

Het is te veel gevraagd
Van een mens.
Het is zelfs teveel
Als God het vraagt.

Je wilt leven voor je kind -
Je kind, vrucht van de liefde.
Je wilt toekomst.
Al je hoop en al je liefde
zijn daarop gericht.

Je kind los moeten laten
Is een moeten met de rug tegen de muur.
Het verscheurt heel je bestaan.

Je kunt het niet aanvaarden.
Je moet het niet aanvaarden.
Je hoeft het zelfs niet te aanvaarden.

Je mag verdrietig zijn.
Je mag je verzetten.
Je mag vragen wat je wilt vragen.

Ook God vraagt niet
Om het te aanvaarden.
Ook God ziet geen zin
In het sterven van zijn kind.

We zouden willen dat God
De macht had
Het tegen te houden.
We zouden willen dat God
De ondermijnende kracht
Van de ziekte die voert naar het levenseinde
Zou kunnen stoppen.
Hij kan het niet.
Hij doet het niet.
Wij weten niet waarom.

Het is niet vreemd dat we dan soms vragen:
Wie is God?
Waar is Hij nu we Hem zo nodig hebben,
Nu we ons zo kwetsbaar voelen?

Wat nog blijft zijn zoveel vragen,
Vragen zonder antwoord…

Wat nog blijft is onze hoop,
Hoe twijfelend dan ook,
Ons verlangen naar het uiteindelijk goede:
Dat geen mens tevergeefs heeft geleefd,
Hoezeer het leven ook te kort was -
Dat gen mens slechts leeft tot de dood,
Maar dat er - hoe dan ook
Nog meer leven is,
Anders,
Onvoorstelbaar voor onze ogen.

Een geheim,
Een droom van een paradijs
Waar alle leed geleden is.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

LIEFDESLIEDJE

Jouw licht
Vol liefde
Blijft gloeien in mij.

Jouw liefde
Blijft een gloed in mij.

Jouw liefde was een licht
Op mijn levensweg.

Jouw warme liefdeslicht
Verlicht nu mijn donkerste uren.

Jouw licht blijft onvergetelijk:
Zoveel heb je mij gegeven.

Jouw licht
Blijft als een gloed in mij.

Jouw gloed brandt
Als een eeuwige vlam
Nooit op.

Zij is het die mij niet opbrandt
Maar blijft voeden
En verlicht op weg
Naar een andere toekomst.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

ANDERS

Je dood:
Zo onverwacht,
Zo genadeloos ruw,
Zo onoverleefbaar,
Heft alles in een ander licht gezet.

Je dood:
Zo onverdraaglijk,
Zo hard,
Zo zinloos,
Ontnam ons alle licht.

Je dood
Schoof een zwaar gordijn
Tussen het leven dat doorging
En het leven binnen in onszelf.
Duisternis werd onverlicht.

Je dood
Beroofde ons van levenslust,
Doofde onze spontaniteit,
Verstrakte onze gezichten.

Je dood
Zette ons op een onbekend spoor,
Een eenzaam spoor
In een onbekend gebied,
Op een tocht die niet ten einde kwam.

Je dood
Zette alles in een ander licht,.
We gingen onszelf,
Elkaar,
De mensen om ons heen anders zien.

Je dood zette alles in een ander licht,
Een licht waarin we na lange tijd
En een zware tocht
soms licht begonnen te zien.

Je geboorte maakte alles anders,
Je dood nog meer.
Het licht dat in jouw scheen
Verlicht toch ons duistere tocht.

Je licht maakt ons nog altijd anders.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

KRASSEN

Soms kun je niet meer
Dan een zwarte kras zetten
Op een leeg wit vel.

Soms is je pijn, je onmacht
Zo groot,
Dat je niet meer kunt dan krassen.

Je uit die verscheurende tegenstelling
Tussen duisternis en licht,
Tussen dag en nacht.

Je zwarte kras op het witte vel
Is je schreeuw,
Je wanhoop,
Je verlangen.

Je verlies en je verlangen
Zo dicht bijeen.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

NIET MEER BIJ ONS

Je bent niet meer bij ons:
Niet meer in ons huis
Niet meer aan onze tafel
Niet meer op je kamer

Het is vaak zo vreemd-stil.
Ieder van ons met zichzelf
Met eigen gedachten
met eigen gevoelens.

Je bent niet meer bij ons
Je bent nog meer bij ons
Je afwezigheid doet je meer aanwezig zijn
Pijnlijk af- en aanwezig tegelijk.

Je stem horen we nog.
Je hartelijke lach
Je vol-zijn van de toekomst
Je enthousiaste plannen.

Je bent weg, maar ook niet.
Je leven kan toch niet voor niets zijn geweest.
Vervluchtigd als waterdamp.

Wie jij was,
Hoe jij in het leven stond
Is onvergetelijk.
Jouw warmte en jouw liefde voor het leven,
Raken ons hart, dat zo'n zeer doet.

Jouw warmte zal op een dag
Onze wonden genezen,
Als we door de doolhof van ons verdriet
Zijn heengegaan.
Jouw liefde zal vruchtbaar worden
In ons leven,
Al weten we nog niet hoe.

Jouw naam blijft klinken in ons hart,
In onze verhalen,
In onze stilte.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

BARENSWEEËEN

Onzichtbaar voor anderen
Maar des te meer voelbaar
Voor ons, voor mij
Gaat ons kind met ons mee
Op onze levensweg.

Ons kind
Dat ons leven veranderde
Bij haar geboorte
Maar nog meer, voor altijd
Ons leven veranderde
Toen de dood ons
Van het kostbaarste beroofde.

Onzichtbaar voor anderen,
Maar des te meer voelbaar
Voor ons, voor mij
Is ons kind
Afwezig-aanwezig
Bij ons, bij mij
Als een wond
Die schreiend schrijnt.

Weer zin er de barensweeën
Op opnieuw geboren te worden
Uit de pijn van ons verdriet;
Vaak onzichtbaar
Maar des te meer voelbaar.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

BESPROKEN

Je wordt
Nog vaak besproken
Als we samenzijn.

Je naam
Wordt nog steeds
Genoemd
Onder ons.

Je telt
Nog altijd mee
Als we vertellen.

Je bent
Wel uit ons zicht
Niet uit ons hart.

Je wordt
Ook nu nog gezien
Met andere ogen.

Je stem
Echoot nog na
In de leegte die je naliet.

Je betekenis verstaan
We nu soms nog
Beter
Dan voorheen

Je bent niet
Meer weg te denken
Op onze levensweg.

Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg

JA, HUIL MAAR

Ja, huil maar om je dochter.
Je hoort nog haar stem,
Je hoort haar nog de deur openen

Je hoort haar nog lachen
Of haar mopperen soms
Om het ontbreken van chocopasta
En andere dingen
Die er toen toe deden,
Hele kwesties werden.

Ja, huil maar,
En zoek een plek
Om te schuilen
Een plek voor je schuurplekken,
Een plek voor je wonden.

Uit een gedicht uit de kerstbijeenkomst van VOOK, december 1993

WEER LICHT

Dat je nog weer licht zult ontdekken
Als je dwaalt op de donkere weg
Van het verdriet.

Dat je nog weer vreugde zult voelen
Als je bijna uitglijdt
In de doolhof van je verdriet.

Dat kan je ongelooflijk in de oren klinken
Als de klanken van muziek
die niet bestaat.

Het meeste licht ontdek je
In de mensen die je verdriet verstaan.

Die meeste vreugde beleef je
Aan de mensen die je trouwe reisgezellen zijn
Op deze bizarre levensreis.

Het is met en bij hen
Dat je vermoeden en je geloof kan groeien
Dat er weer ruimte is voor feest.
Feest met ruimte voor verdriet.

Uit: Je kind verliezen van Marinus van den Berg

STILTE

Stilte
Is het beste

Ook deze woorden
Kunnen nauwelijks zeggen

Hoe het voelt
Je kind te verliezen

Uit: Je kind verliezen van Marinus van den Berg

KAPOTTE ENGEL

Tot vorige week
Had ik nog mijn dromen
Hoe ik met je spelen zou, in het begin
Jouw eerste stap
Hoe ver jij komen zou
De plaats die je nemen zou
Hier, in ons gezin

Kapotte engel, je maakt me machteloos
Dit is het leven niet waar ik voor koos
De dokter was hier met zijn prognose
Het beeld dat hij achterliet, is troosteloos
Als jij me niet kan zien of horen
Wat voor een vader moet ik dan zijn
Waarom ben jij dan ooit geboren
Ik weet het antwoord niet op zoveel pijn

Wat moet ik nu
Wie kan dit veranderen
Wie houdt me tegen als ik voor je vlucht
Ik ben niet anders dan alle anderen
'k wil een gewoon gezond kindje terug

maar kijk je slaapt nog
met je handjes open
alsof je niets dan goeds van mij verwacht
wie tilt je op, wie leert je lopen
oh, ik moet sterker zijn dan ik ooit dacht
vanaf vandaag zal ik voor je vechten
wie aan jou komt, kind
die komt aan mij
ik heb mijn hart hier bij jou neergelegd
kom maar mijn engeltje, je hoort erbij
kapot engeltje, je bent van mij

Van de CD "Engelen uitgezonderd" van Rob de Nijs

TROST AN EINE MUTTER

Starb dein Kind. Nun weine!
Und dann wirst du glücklich sein.

Denn das zarte, kleine
Leben schwand noch quellenrein.

Lausche, was mit frommen
Worten die Erinnerung spricht.
Schlimmes konnte kommen.
Nach dem Tode kommt es nicht.

Passt ein Kinderröckchen
Niemals der erwachsenen Frau.

Abgeschnitte Kinderlöckchen
Werden nimmer grau.

Joachim Ringelnatz

KERSTMIS

Kerstmis, het feest van sterrengeflonker,
Jij bent er niet bij, voor mij is het donker.
Ondanks het goede, dat er zeker ook is,
Voel ik de pijn om jou, die ik mis.
Laura, ik kan het nog steeds niet geloven,
Ben je inmiddels gewend, daar Boven?
In gedachten hoor ik jouw lach,
Omdat je met het Kindje spelen mag.
Ben je gelukkig, ben je tevreden,
Zend dan een sterretje naar beneden
En laat zijn stralen ons verwarmen
Zodat we elkaar weer even omarmen.
Ik zie je weer voor me,
Jouw mooi, lief gezicht.
Ach, kind van me,
Geef me wat vrede en licht!
Dan voel ik misschien wat minder die kou
En weet ik me weer wat dichter bij jou.

Marianne Rutten, mama van Luca
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK
Dit gedicht is aangepast voor Laura


NAAM

Eén naam is steeds in mijn
Gedachten
Eén naam die ik steeds hervind
Die achter alles staat te
Wachten
De naam van mijn gestorven kind.

Ria de Ridder
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

LIEVE JESSICA

Ik heb zo'n heimwee naar toen
Wat ik zou willen doen
Is, even samen met je zijn
Want o wat doet dit pijn

Te weten, nooit kan ik meer
Even snel
Bij je in bed kruipen weet je nog
Wel

Zelfs even boos zijn op elkaar
O, was het toch maar even waar
Zoals ik je ontmoet in m'n
Dromen
Dat je één keertje echt zou
Komen

Ik heb zo'n heimwee naar toen
Maar moet het met m'n dromen
Doen
Dus wat ik nu wens elke keer
Is dromen van jou telkens weer

Marianne, mama van Jessica
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

MISMOEDIG

Ik word er wel es mismoedig van
dat ik, wat ik voel, niet zeggen kan

uit de bundel : Van ganser harte van Toon Hermans

NIET MEER OP DEZE WERELD

Nu jij niet meer op deze wereld bent
vraag ik me af hoe het jou vergaat
hoe is het leven in de hemel
ik neem maar aan dat deze bestaat

Kun je daar jezelf ontplooien
ben je daar gelukkig en vrij
heb je vrienden en vriendinnetjes
ben je daar nu ook zo blij?

Wij die achterblijven
zoeken een oplossing voor die vraag
konden we je maar eens opzoeken
o, wat willen we dat graag

geschreven door Harry van de Loo
Vader van een overleden kind

KIJK

kijk
't is veel erger
dan je denkt
als je denkt
is 't nog erger.

Uit 'De deur' van Bert Schierbeek

MAMMA, HIER BEN IK

Ik was vanmorgen bij je,
toen je zachtjes naar mij vroeg,
ik zei nog: mamma, hier ben ik
maar het was niet hard genoeg.

Ik zag hoe jij je tranen,
droogde aan je mouw,
je zat al weer te huilen,
wat je eigenlijk niet wou.

Toen ging je naar mijn grafje,
ik zag je grote verdriet.
Ik raakte zacht je natte wang
en zei: mamma, daar ben ik niet.

Toen sloot je je ogen,
je glimlachte en zei:
waarom zoek ik je toch hier,
je bent aldoor bij mij.

Geschreven door Yvonne,
mamma van vlindertje Noël

AFSCHEID

Afscheid nemen van iemand
hoe doe je dat?
Afscheid nemen van iemand
die je nooit meer zal zien,
hoe doe je dat?
Afscheid nemen van iemand
waar je van houdt
hoe doe je dat?
Afscheid nemen van een dierbare
voor altijd voorgoed
Afscheid nemen van iemand
zeg me hoe je dat doet!

Gelezen op: http://communities.msn.nl/frouwkeshomepage

GEMIS

Gemis doet zo'n pijn
Nooit meer samen te zijn
Waren dromen maar waar
Geen verdriet meer, weer bij elkaar
Daarom zeg ik nog
Dromen zijn bedrog

Geschreven door Rens Rademaker, moeder van Jurriën
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

DROMEN

Gevangen,
In verlangen
Naar jou.

Dromend in het duister
Waar ik naar jou luister
Veilig in mijn bed.

Mijmerend over jou, mijn kind,
Hoe 't was en nooit meer worden zal,
't is de droom die ons verbindt.

Nieuwe dag, blijf nog maar even dicht,
Ik kan niet wennen
Aan je felle licht.

Laat mij maar in dit gebied
Tussen slapen en waken,
Daar waar iemand mij ziet.

Alleen met mijn droom,
Een droom over mijn kind,
Een droom van verlangen!

Kokkie Jonkers, moeder van Esther
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

WANHOOP

Wanhoop, ik zie je nooit meer
Waar ben je
In de Hemel mijn kind
Laat me je zien
In mijn dromen
Laat me je zien
Waar ik je vind
Ik mis je, je komt niet meer
De hele dag weet ik
En dat doet zo zeer
Pijn in mijn lijf, pijn in mijn hart,
Nog nooit had ik zo'n diepe smart

Gre Bosch, moeder van Ingrid
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

ONZE STER

Een stralende ster
Trekt flonkerend mijn aandacht
Dichtbij en toch ook ver.

Omgeven door glans
Onderdeel van 't heelal
Licht en duister in balans.

Ster tijdens haar leven
Ster ook na haar dood
Dood en leven met elkaar verweven.

Schijnend op de aarde
Brug tussen hier en daar
Licht bepaalt haar waarde.

Een ster, ongrijpbaar,
Slechts haar weerschijn is te zien
Soms verborgen, soms helder en klaar.

Onze ster is haar weg gegaan
Oneindig in de tijd
Lichtjaren hier vandaan!

Kokkie Jonkers, moeder van Esther
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

HEIMWEE

Je ligt te luisteren naar de nacht,
Probeert geluiden op te vangen,
Die je slechts hoort in je verlangen
Naar hem,je kind, op wie je wacht.

Een traan rolt als een vage klacht
Tegen zijn dood over je wang en
Blijft als heimwee bevend hangen;
Ik ben zo moe, God, geef me kracht

Om dit verdriet te overleven.
Is er nog leven na zijn dood?
Want dit verdriet is levensgroot
En levenslang. Is ooit beschreven
Hoe lang "nooit meer" en "eeuwig" is,
Als je kapot gaat aan gemis?

Ide Wolzak
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

PIJN

Van elke dag in 't leven
'geniet' ik , maar met pijn
kon ik maar voor heel even
heel dicht bij je zijn.

Hanny de Backere, mama van Martin

ROUW

Ik zal je nooit vergeten
En blijf altijd in de rouw
Je blijft mijn lieve meisje
Ik hou zielsveel van jou

Hanny de Backere, mama van Martin
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK
Aangepast voor Laura, dit is slechts de laatste alinea van het gedicht

ALLEEN

Plotseling ging jij heen
Sindsdien ben ik alleen.
Onuitsprekelijk verdriet,
Maar vergeten ben ik je niet.

Voor Erwin, geschreven door Mirella, zijn zus
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

JIJ

Jij kind van de zon
Ik vertrouw je aan de aarde toe
Wetend dat wat er van je over is,
Je lichaam, jij niet meer bent.
Jij bent om ons heen
Jij bent in mijn hart
Jij bent deel van de oneindigheid
Jij bent een waterdruppel
die teruggevallen is in de oceaan.
Rust in je vreugdevolle vrijheid
Ik heb je herkend toen je geboren werd
Ik heb van je gehouden tijdens je leven
Pas nu je dood bent, weet ik hoeveel dat was.
In alles wat ik verder ontmoeten zal,
Zal ik jou herkennen.
Dag lieverd, tot ziens.

Ans Janse
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

WENS

Kon er nog maar één dag van samen delen zijn
Wat zou ik elke minuut benutten
Verlost van die knagende hartepijn
Om er nieuwe kracht uit te putten…..

Ria de Groot-Entius, moeder van Peter
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

IK MIS JE

Ik mis je, ik mis je, ik mis je,
Ik wil naar je toe
Ik mag niet naar je toe
Ik heb nog te doen
Ik wil je zien
Ik wil je aanraken
Ik wil je knuffelen
Kan dat?
Eens
Als de tijd daarvoor rijp is
Dan komen wij naar elkaar toe.
In deze wetenschap
Blijf je altijd bestaan

A. Havinga, moeder van Alice
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

HEIMWEE

Hoe voelt het? Het verlies van je kind?
Er is niemand die zoiets niet erg vindt!

Ongeloof? Woede? Onmacht? Onbeschrijflijk veel verdriet,
Andere woorden wist ik toen nog niet.
Inmiddels is er weer één bijgekomen,
Een wordt dat steeds weer terugkomt in mijn dromen.
Het woord is 'heimwee' , vreselijk heimwee
En steeds weer denk ik, wat moet ik hier nu mee!

Heimwee naar de jaren dat we nog met z'n drieën waren,
Nu moeten we het echter met z'n tweeën klaren.
Heimwee naar haar armen om mij heen,
Terwijl mijn hart aanvoelt als steen.

'Ze' zeggen: na het eerste jaar heb je het ergste wel gehad.
'Ze' hebben het mis: het voelt steeds meer als een enorm oneindig gat.
Steeds vaker wordt het overduidelijk 'NOOIT MEER',
Maar in ons hart 'ALTIJD' , wanneer begrijpen 'ze' dat nu eens een keer.

Gedeelte van dit gedicht overgenomen en aangepast, geschreven door Ans Notmeijer
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

OVER

Weet je wat ik zó graag wil,
Dat het over is… één dag.
Een dag weer adem halen, als dat nou toch eens mag.
Wakker worden en dan denken:
'ik heb het maar gedroomd,
je bent er lekker tóch!'
maar…….
Wat moet ik dan beginnen
Als aan het einde
Die dag weer over was.

Dolly Gehrels
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

PUUR

Zo puur
8 juni 1998 uit mij geboren
7 november 2001 hebben wij jou niet verloren
bevrijd werd jij opnieuw geboren
die jij liefhebt, ben je niet verloren,
want liefde is oneindig

Aangepast voor Laura
Geschreven door Lies Vliegenthart, moeder van Remo
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK

DE TIJD

De tijd, hij lijkt wel stil te staan
Sinds ons kind is doodgegaan
Een uur lijkt soms wel een dag
De tijd, hij is van slag

Ons leven is in tijd gemeten
Daardoor kun je immers weten
Welke dag 't is en welk uur
Het geeft de nodige structuur

Maar juist in een fractie van die tijd
Raakten we onze dochter kwijt
Haar aardse tijd is voorbijgegaan
Voor haar brak een eeuwigheid aan

De tijd verstrijkt en gaat wel door
Maar niet meer 't zelfde als daarvoor
Steeds verder brengt de tijd ons bij haar vandaan
'k zou terug in de tijd willen gaan

Terug naar de tijd vóór haar leven stopte
Terug naar de tijd waarin ze zich ontpopte

De tijd geeft nu geen ordening meer aan
Het laat de chaos gewoon bestaan
Het lijkt alsof je almaar wacht
Op je verloren kind, dag en nacht!

Kokkie Jonkers, moeder van Esther
Uit: De Rondzendbrief Kerst 1996 van de VOKK
Gedicht iets ingekort

STILTE
Als het rouwrumoer om jou is verstomd,
De stoet voorbij is, schuifelende voeten,
Dan voel ik dat er een diepe stilte komt,
en in die stilte zal ik jou ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegen komen.
We zeggen veel te gauw, het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam meegenomen,
Niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken
Raak je mijn hart nog duidelijker aan.


Dichter onbekend.


TROOST IS ER NOG NIET

Voor troost is het nog te vroeg
Er is nu geen troost
Nu is er leegte en gemis
Dat we het leven moeten zoeken
Dat we aan de toekomst moeten denken
Dat nieuw leven zich aandient
Zeg het niet te vaak
We kunnen het nog niet horen
Zeg maar niet zoveel
Zoek maar geen woorden
Maar kom bij ons langs
Ga maar zitten en luister
Eindeloos, telkens weer, alsmaar opnieuw

Luister naar onze verhalen
Van de kleine Laura
Hoe ze van de poezen hield
Hoe ze een soepstengel at
Hoe ze een bij probeerde te vangen

Hoe gelukkig wij met haar waren
Ga maar zitten, luister maar
Houd ons maar vast, wees maar stil met ons
Huil maar als je kunt
Niemand hoeft nu groot en flink te zijn
Luister maar en blijf maar komen
Als je wilt, als je kunt
We weten het wel van die toekomst en het kind dat komt
Wij zullen wel opstaan uit ons verdriet, langzaam
Op onze wijze, op onze tijd
De steen zal wel omgewenteld worden
Troost ons maar niet, maar kom maar en reis met ons mee
Het verdriet is te zwaar voor ons alleen.

Aangepast voor Laura
Uit: door je verdriet heen groeien - Marinus van den Berg

"Er is geen enkel bewijs dat de ziel met het lichaam samen verdwijnt."
Mahatma Gandhi

"Hij scheen het leven niet losgelaten te hebben, maar het ene huis omgeruild te hebben tegen een ander."
Cornelius Nepos

LIEVE ILSE

Als de zon schijnt
dan weten we dat je lacht
Met een zonnestraal
warm en zacht

Als het regent
dan ben je aan het huilen
Kon je dan nu maar
in papa of mama's armen schuilen

Als het hagelt en sneeuwt
dan ben je aan het spelen
Met al je vriendjes en vriendinnetjes
zal jij je niet vervelen

Als het zachtjes waait
dan weet ik dat je ons iets wilt zeggen
Dat jij er niet meer bent
er valt niets uit te leggen

Maar als het nacht wordt
en de sterren gaan schijnen
Dan weten we dat je nooit meer
uit onze gedachten zal verdwijnen

Dag kleine meid.

Dit gedicht staat op de gedachtenissteen van Ilse van der Sleen

JEZUS NEEMT ZIJN KRUIS OP ZICH

"Hij droeg zelf het kruis en ging de stad uit, naar het zogeheten Schedelveld, in het Hebreeuws Golgotha."
Johannes 19,17

Je moet zelf je weg gaan
Je moet je eigen kruis dragen
Niemand kan het voor je doen

Er is geen omweg
Geen weg om je verdriet heen
De weg is door je verdriet heen

Je kruis kan loodzwaar voelen
Je verdriet kan in je schrijnen
Als een onverzorgde wond in je

Je last kan onzichtbaar zijn
Je kruis wordt nauwelijks opgemerkt
Je lijdt in het verborgene
Je kruis wordt soms niet als kruis gezien
Je verdriet wordt onderschat

'ieder huisje heeft zijn kruisje'
toch lijkt de een meer te moeten dragen dan de ander
een mens wordt soms keer op keer getroffen
zoveel verlies tegelijk, kort na elkaar
er lijkt gen einde aan te komen

Uit: Als verdriet en rouw je weg kruisen - Marinus van den Berg

JEZUS WORDT IN HET GRAF GELEGD

Hun kindje was maar negen dagen
Toen al kwam het afscheid
Zorgvuldig lieten de ouders hem in het graf dalen
Toevertrouwd aan de aarde
In hoop op een nieuw leven
Bij de Eeuwige

Soms kan een mens het niet over zijn hart verkrijgen
Om een steen op het graf te laten leggen
De steen verzwaart de pijn van het afscheid
Nooit meer dit lieve lichaam aan te kunnen raken

Bij het graf gedenken we zijn levensmoed,
Zijn bekommernis om mensen,
Zijn Goddelijk vuur,
Zijn genezende handen,
Zijn helende woorden,
Zijn uitnodiging om op te staan uit het graf,
Niet levend-dood te leven.

Dit einde kan toch niet het einde van alles zijn

Uit: Als verdriet en rouw je weg kruisen - Marinus van den Berg

KIND

Een dood kind op mijn schoot
Mijn kind. Uit mij geboren.
Dit is het donkerste uur van mijn leven.
Heel mijn lichaam spreekt van pijn.
Geen woord verlaat mijn mond.

Mijn tong kleeft aan mijn gehemelte.
Een gat is in mij geslagen.
Het is mijn verscheurde hart dat spreekt.
Woorden rauw en zonder verband.
Klanken van verdriet verlaten mij,
Uit het diepste van mijzelf.

Ik kom niet verder dan kijken.
Ik ben aan deze plek vastgenageld.
Ik kijk en hou vast
Jij mijn kind van mij gescheurd.
Jij houdt mij vast.
Ik geef jou die koud wordt mijn warmte.
Wijn warmte voor jouw dode lichaam.
Al mijn genegenheid wijd ik jou.
Jouw armen zonder leven, mijn armen omgeven jou.

Dit is het donkerste uur in mijn leven.
Dat jouw weg hierop zou uitlopen.
Mijn hart is vol vragen.
Kijkend breng ik ze naar buiten.
Voor heel mijn leven zal dit het donkerste uur blijven.
Zal er ooit een ander licht schijnen?
Zullen de uren zich ooit weer vullen met hoop en blijdschap?

Uit: Als verdriet en rouw je weg kruisen - Marinus van den Berg

ZWIJGEN

Hoe moeilijk is het
Om te blijven zwijgen
Hoe zwaar valt het
Om slechts stil te zijn

Hoe moeilijk is de stilte te verdragen.
De stilte die zwaar is
Van onmacht.

Hoe graag willen we troost woorden zeggen.
Hoe snel willen we opbeuren.

Hoe vlug zoeken we verklaringen,
Halen we God erbij,
Zeggen we dat het
Een verborgen zin heeft.

Hoe vlug vluchten we weg.
Het is ons leed niet
Het treft een ander.

Zwijgen zou nietszeggend zijn.
Zwijgen zou niets betekenen.
Denken we.

Hoe moeilijk is het
Om te blijven zwijgen.
Hoe zwaar valt het
Om slechts stil te zijn.

Stilzwijgend aanwezig.

Uit: Als verdriet en rouw je weg kruisen - Marinus van den Berg

KLAAGZANG VAN EEN MOEDER

Kind van mij,
Zo diep bemind,
Zo intens gekoesterd,
Geschenk van de Allerhoogste
Na de levenloze die eerstgeborene zou zijn
Jij heelde de wonden
't leven herkreeg haar kleur
de dag brak door
na de nacht van pijn en verlies

Oh, kind van mij,
zo diep bemind,
zo gezien in ons leven,
zo levenslustig,
steeds verwonderd,
steeds meer ziend,
alsmaar vragend -
hoe kon jij juist
zo ziek worden,
zo vreemd verlamd?

Oh, kind van mij,
Hoop werd ons gegeven,
Hoop, telkens weer,
Je zou het redden,
Al zou het lang duren.
Ik had je al aanvaard
In je rolstoel.
Ik zou voor je zorgen.
Heel mijn leven inrichten
Voor jou.

Oh kind van mij, toch,
Midden in de nacht,
Ben jij gegaan
Zonder een groet van ons,
Zonder onze arm om je heen,
Alleen ben je gegaan,
Ver van ons.
Sindsdien is alles
nacht,
Alle houvast verloren.

O, Allerhoogste,
Waar ben Jij toch,
Mijn hart is verscheurd,
Overal klinkt mijn huilen door,
Tot in de verste hoeken van ons huis.
Geen muur,
Geen deur,
schermt het af.
Alles doet zeer
Tot op de bodem van mijn ziel,
Als door felle droogte getroffen
Is mijn ziel gebarsten.

Oh, kind van mij,
Zo bemind,
Om jou is mijn weeklagen,
Mijn klacht,
Mijn aanklacht,
Mijn roepen,
Mijn huilen zonder ophouden.

Zal ooit mijn wond genezen?

Uit: Als verdriet en rouw je weg kruisen - Marinus van den Berg

WAAR WAS JIJ……?

Waar was jij,
God?
Sliep je soms?
Keek je de verkeerde kant op?
Zag je niets?
Was je even afwezig?
Was je niet op je plaats?

Waar was jij,
God?
Zie zondagmiddag,
Die zaterdagavond,
Die dag na nieuwjaarsdag,
Die avond voor de kerst?

Waak jij niet meer
Over mensen?
Heb je geen zorg meer
Om ons leven?
Een kind kun je toch wel sparen?

Ik bestorm je met mijn vragen.
Ik beschiet jouw koperen hemel.
Mooi ver weg ben jij.
Mooi veilig op afstand.
Je hebt me mooi in de steek gelaten.
Wat voor een God ben jij….?

Uit: Als verdriet en rouw je weg kruisen - Marinus van den Berg

AFSCHEID NEMEN

Afscheid nemen
is
met zachte vingers
wat voorbij is
dichtdoen
en verpakken
in goede gedachten
der herinnering...

Afscheid nemen
is
verwijlen
bij een brok leven
en stilstaan
op de pieken
van pijn en vreugde...

Afscheid nemen
is
met dankbare handen
weemoedig meedragen
al wat waard is
niet te vergeten...

Afscheid nemen
is
moeizaam de draden losmaken
en
uit het spinrag der belevenissen
loskomen
en achterlaten
en niet kunnen vergeten...

Afscheid nemen
is het moeilijkste in het leven...

Men leert het nooit....

Schrijver onbekend

STREEP HUN NAAM NIET DOOR

Streep hun naam niet door
Al zijn zij ook tot stof vergaan
Streep hun naam niet door
Alsof ze nooit hebben bestaan

't Liefste wat ik heb bezeten
toekomstbeeld van mijn bestaan
vraag mij niet te vergeten
en gewoon weer verder te gaan

Want ik wil wel verder leven
Maar ik weet niet hoe dat moet
Ik hoor bij hen die zijn achtergebleven
Overleven vergt veel moed

Streep daarom hun naam niet door
Noem hun naam en laat mij weten
Dat ook jij niet zult vergeten
Zo alleen kan ik verder

Door Gerry den Otter

OH JA

Oh ja, ik kan weer meedoen
Ik kan weer vrolijk zijn
De buitenkant die gaat wel
Van binnen zit de pijn

Oh ja, het gaat al beter
Kijk hoe ik geniet
De buitenkant die wil wel
Van binnen huist verdriet

Oh ja, ik wil wel leven
Ik doe al aardig mee
De buitenkant moet verder
De binnenkant zegt nee
Maar af en toe geniet ik echt
Met hen die naast me staan
Die weten en ook voelen
Dat het nooit meer echt zal gaan

Overgenomen uit: Erik, de jongen die van voetballen hield - Ineke Saris

STEEN

Jij hebt een steen verlegd in een rivier op aarde,
Ik weet dat we je nooit zullen vergeten,
Jij leverde een bewijs van jouw bestaan,
Omdat door het verleggen van die ene steen,
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Uit een lied van Paul de Leeuw

GEDRAGEN

Ik heb je met trots gedragen
Fier de toekomst in

Ik heb je verborgen gedragen
Fier om zichtbaar te worden

Ik heb je zichtbaar gedragen
Fier en vol verwachting

Ik draag je nog fier
Nu je opnieuw onzichtbaar werd
Maar nog zo aanwezig

Gebogen ga ik verder maar niet gebroken
Geslagen ben ik maar niet verslagen

Nog altijd fier op jou ga ik verder
Onlosmakelijk verbonden met jou
Nog altijd trots op jou draag ik je met me mee de toekomst in

Onzichtbaar en zichtbaar voor wie kan kijken met andere ogen

Marinus van den Berg

WAAROM

Waarom is het ons niet gegeven
Dat jij kon blijven in dit leven
Waarom doet het toch zo'n pijn dat jij niet meer bij ons kan zijn
Waarom kreeg jij niet de kans op een gelukkig bestaan,
En moest jij voortijdig van ons gaan
Het waarom zullen wij misschien nooit weten,
Maar we zullen je nooit vergeten
De herinnering aan jou is fijn,
En ook de gedachte dat we ooit weer samen zullen zijn

Schrijver onbekend

LIEF WIT VLINDERTJE

Daar ben je weer, heel onverwachts
Als ik heel droevig ben
Je fladdert dan vlak om me heen en zegt dat ik je ken
Ik ben het lieve mama, wees niet verdrietig meer
Als ik jou zo zie huilen doet ook mijn hartje zeer
op dat moment loopt er een stroom van warmte door mij heen,
word dan weer eventjes herinnerd, ik sta hier niet alleen
Mijn lieve kleine Laura, wat vind ik het toch fijn
Dat jij als lief wit vlindertje
Altijd bij mij zal zijn

Aangepast voor Laura
Geschreven door Cecile, mama van Bobby (*06-02-2000)

SCHERVEN

Meid wat ben je flink, hoor ik de mensen zeggen
Meid, wat is het knap, je er nu al bij neer te leggen

Maar kijk nou naar mij, kijk eens goed!
Wat het verdriet van binnen met me doet
Wat jullie zien dat zit van buiten
Ik zou me liever willen uiten
Ik kan niet meer, ik ben zo moe
Maar als ik zo verdrietig doe
Laat niemand iets van zich horen
En juist dan heb ik behoefte aan luisterende oren

Ik weet wel, andermans verdriet doet niet zo'n pijn
Maar wat zou het prettig zijn
Als je alleen maar wilde horen
Bijvoorbeeld hoe ze is geboren
Of hoe we samen genoten van dingen
Of samen zomaar een liedje zingen
Een enge ziekte heb ik niet
Alleen maar vol met veel verdriet

Meid wat ben je flink, hoor ik de mensen zeggen
Meid, wat is het knap, je er nu al bij neer te leggen

Gelijmde scherven dat is wat je ziet
Veel meer dan dat wordt het ook niet

Geschreven door Celia, aangepast voor Laura

MISSCHIEN

Je denkt misschien dat je wat moet zeggen
Je denkt misschien dat je me moet opvrolijken
Je wilt me misschien weer zien lachen en genieten
Je denkt misschien dat je me moet troosten en adviseren

Wat ik vraag is dit: wil je nog eens en nog eens
Luisteren naar mijn verhaal, naar wat ik voel en denk

Je hoeft alleen maar stil te zijn, mij aan te kijken, mij tijd te geven

Je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen
Maar als het kan slechts te aanvaarden, zoals het voor mij voelt

Je luisterend aanwezig-zijn zal mijn dag anders maken en feestdagen verlichten

Uit: Dagen die je niet vergeet - Marinus van den Berg

CAROLIEN

Eenzaam loopt ze naar de plek waar ze nog het dichts bij je kan zijn
De mensen weten niet echt waarom, wat ze daar te zoeken heeft
Ze begrijpen niet de pijn die jouw dood bij haar teweeg heeft gebracht
Ze vraagt zich af wie er nou voor jou zorgt….en waar?!
Ze vraagt zich af waarom jij uit haar leven bent gerukt..
Ze mist je zo!
Haar moederhart smacht ernaar ook nog voor jou te kunnen zorgen
Maar je bent er niet meer, alleen die steen, zo mooi, voor jou gekozen,
Waar jouw driejarige lijfje nu onder ligt in het koude zand
En haar moederhart, nog zo warm voor jou, komt naar deze eenzame plek,
Waar ze nog heel eventjes het dichtst bij je kan zijn….

Aangepast voor Laura
Geschreven door Erik Janssen voor Carolien

BOOM

Er groeit in mij een boom van grijs verdriet,
Bloeiend met parelmoeren bloesems
Geen vogel heeft er ooit zijn nest gebouwd,
Geen dier komt rusten in zijn schaduw.
Mijn boom is stil

Alleen de bloesems
Laten hun tak geruisloos los
Om traag, onmerkbaar neer te dalen:
Een meer van onvergoten tranen
Waarin mijn boom weerspiegeld staat,
Eenzaam onder een bleke hemel

Uit: verzamelde gedichten, Van Oorschot 1996

KRACHT

Een pijnlijk beeld dat nooit meer heelt
Nooit heelt, nooit meer

Laagjes van verdriet die niemand meer ziet
Niemand ziet, niet meer

Het hele zijn, nooit meer vrij van pijn
Nooit vrij van pijn, nooit meer

Tasten in duisternis waar geen licht meer is
Geen licht is, niet meer

Rouwen kost veel tijd
Vraagt elke dag weer strijd
Vraagt weer strijd, elke dag

Maar de mens wil overleven
Daarom wordt steeds kracht gegeven
Wordt kracht gegeven, steeds weer

Kokkie Jonkers

LIEVE KIND

Lieve kind, ik wil je vertellen
Van die onrust in mijn lijf
Over gedachten die me kwellen
Gevoelens waarover ik hier schrijf

Ik weet nog dat je werd geboren
Hoe klein je was, en o, zo teer
Na drie jaar moesten we horen
Dat je erg ziek was, wat deed ons dat zeer

We waren jong en radeloos
Maar toch nog met hoop van binnen
Maar de natuur is soms meedogenloos
Daar kon jij niet van winnen

Soms voel ik iets van schuldgevoel
"was jouw ziekte te voorkomen?"
ik weet wel, het dient geen enkel doel
maar het duikt toch soms op in mijn dromen

wat kregen we het voor onze kiezen
toen jouw kaarsje was gedoofd
want de pijn van een kind verliezen
woekert verder in je hoofd

jij hebt in je veel te korte leven
heel veel met ons gedaan
altijd ben je in ons gezin gebleven
ook al moesten we je laten gaan

gezondheid is een zegen
we beseffen het niet altijd
jou was het niet gegeven
rust zacht, mijn kleine meid

Aangepast voor Laura, en ingekort
Geschreven door Anneke en Rijn Schellevis, ouders van Esther

PIJN

Iedere dag een stapje verder zonder jou
Heel moeizaam omdat ik van je hou
Maar ons leven moeten wij toch leven
Al zie ik het tegemoet met angst en beven
Want iedere minuut is een nieuw begin
Zo zonder jou heeft het vaak geen zin
Ook al doet het leven ons nog zoveel pijn
Er zijn er nog een paar waar we er voor moeten zijn

Rita Meijer, mama van Charlotte

VERDRIET

Verdriet is als de golven
Van een verraderlijke zee
Soms als je denkt te kunnen zwemmen
Sleept weer een golf je mee

Er zijn wel betere momenten
Dan denk je: ik heb weer kracht
Je moet toch verder leven?
Maar dan voel je weer die macht
Die radeloosheid heet
Die trekt je in een diepte
Waarvan geen ander weet

Want zij die naast je leven
Zien slechts wat zij zelf wensen:
Dat je dóórzwemt en het wel redt
Zoals de meeste andere mensen

Verdriet is als de golven
Van een verraderlijke zee
Soms wil je niet meer zwemmen
Maar het sleept je nét niet mee

Uit: Schaduw van een Kind, VOOK 1990

TRANEN

Verdriet om jou zal er altijd zijn
Niks is meer "echt fijn"
Mijn hart huilt stille tranen om jou, mijn kind
Vooral op de momenten dat ik "even rust" vind
Ik ren maar door, zo rusteloos
Voel me alles door elkaar, verdrietig, boos
Boos vaak om het onbegrip dat ik bij sommige mensen vind
IK VERLOOR MIJN KIND!!
Ik ben en word nóóit meer wie ik was
…. Te gebroken voor enig tegengas
ik hoef geen medelijden, maar veroordeel me niet
draai je niet om als je me ziet
acht wat maak ik me druk…
… kan ik van binnen nóg meer stuk?
Ik voel me zo alleen
Overal hangt jouw schaduw overheen
Bij alles denk ik aan jou, overal ben je "bij"
Zo ver weg en toch zo dicht bij mij
Lieve Laura, slaap zacht
In mama's hart, dag en nacht

Aangepast voor Laura
Geschreven door Marion van de Fliert, mama van * Annemarie en Sandra

WANHOOP

Als je met je tranen
Je gestorven kind
Terug kon krijgen….
Dan zou de hele wereld
onder water staan

Marianne Kock (ingekort)

PLUISJE

Als een pluisje op de wind
Kwam je even bij ons
Lief klein lentekind
Wat nu nog zo'n pijn doet
Is dat je weer moest gaan
Naar een ander weten
Ver van ons vandaan

Soms kriebel je mijn neus
Of verf je de lucht weer blauw

Kindje mijn kindje
ik hou van jou

Geschreven door Jody Ravelli, mama van Meike, *Ruben en Balder

HERINNERING

Uit ons leven
maar nooit uit onze gedachten
pijn en verdriet, wat niemand ziet
wij missen haar stem en haar lach
de herinnering aan haar is gebleven
maar lieve Laura, het valt niet mee
om zonder jou verder te leven

Aangepast voor Laura
Geschreven door Martinus en Janny Westerdijk, ouders van *Rutger

HOOP

In mijn landschap van beton
Groeit een heel klein hoopvol beekje
Met mijn smeltende pijn als bron

Niet gehinderd door gewicht
En verlangend naar het licht
Stroomt het opwaarts richting zon

Ingekort
Geschreven door Jan de Heer

EEN LEGE KAMER

Een lege kamer in ons huis
een plek die ik soms mijden wil
de stilte is daar soms heel stil
je bedje, de dekens teruggeslagen
jij zult daar nooit meer slapen
je knuffels en speentje, ze doen me zo'n pijn
een kamer vol spullen die 'over' zijn
Je kleertjes liggen me aan te staren
en toch wil ik alles blijven bewaren
Stille getuigen van dat jij hier eens was
Ons harte kindje, onze grapjas
Ons huis, maar nooit meer jouw thuis!!!

Compie

ZONNESTRAAL

Je was een zonnestraaltje
hartverwarmend en blij
een vlindertje
zo dartel en vrij

Nu zijn je vleugels
dichtgevouwen
je leven te vroeg
voorbij...

Straks mag je openbloeien
zorgeloos spelen in het licht
vrolijk dansen en zingen
voor Gods aangezicht

Van de gedenksteen van Lianne Huisman

INPAKKEN

Vandaag pak ik jouw kast in
De kast waarin houw kleertjes hebben gehangen
Huilend gaan alle kleertjes door mijn vingers
Bij alles weet ik nog wel een herinnering aan jou
Hoe we alles samen hebben gekocht
De mini onderbroekjes met strikjes
De wijde kleertjes om je dunne lijfje te verhullen
Alles zoek ik uit
Wat gaat er in het nieuwe kastje
En wat gaat er in een doos
Wat een heimwee naar de tijd met jou
Mijn lieve kleine meisje
Aan de kleertjes zie ik hoe klein je nog maar was
Het genieten was zo groot
Het gemis nog vele malen groter
Je kamertje is nu leeg
Niets doet meer denken aan hoe het ooit was
De herinneringen in de doos en in mijn hart

Geschreven door Monica van essen,
Mama van Bram en *Sarah
www.sarahvanessen.tk

NIET VERGETEN

Ik denk niet soms nog aan je
Ik denk elke dag aan je

Ik mis je niet minder maar meer
Je bent er steeds langer niet

Ik denk aan je als ik wakker word
Ik denk aan je als ik slapen ga

Ik denk aan je als de koekjes op zijn
Ik denk aan je als de zon schijnt
Als ik zo graag met je wilde fietsen
Als ik zo graag met je buiten wilde zijn

Ik denk aan je als ik wil vertellen
Van de kinderen op je schooltje

Ik denk aan je als iemand zomaar zegt:
"alles goed?"
Nooit meer is alles goed
Soms gaat het beter dan anders
De ene dag is mijn gemis zachter dan de andere

Sinds anderen zeggen:
"het is vast ergens goed voor,
het is een verrijking in je leven"

verlang ik nog meer naar je

Mijn dag is beter als je naam wordt genoemd
Als ik merk: je wordt niet vergeten

Vrij naar M. v.d. Berg

NIEUWE WOORDEN

Ik zoek naar nieuwe woorden
Voor een oud verdriet
Het is vergeefse moeite
Die woorden vind ik niet

Toch blijf ik het proberen
Terwijl ik zachtjes praat
Vraag: wanneer is verdriet nu oud
Als de pijn niet over gaat?

Vandaag 10 jaar geleden
Stierf onze zoon Reinier
Omdat hij door zijn wereldbeeld
Niet meer kon leven hier

Voor velen lang geleden
Voor ons of het gisteren was
Slechts wie het ook ervaren moest
Die begrijpt dat pas

Geschreven door ouders van *Reinier Moers

ZOVEEL MOEDER

Hoe moeder ben je
Als je moeder bent
Van een kindje dat niet kan blijven
Je bent moeder, zoveel moeder
Niet met woorden te beschrijven

Je bent moeder, maar niet mama
Hij is vader, maar niet papa
Maar zij is ons kindje klein
En zal dat voor altijd zijn

Hoe moeder ben je
Als je moeder bent
Maar de wereld wil het niet weten
Je bent moeder, zoveel moeder
Hoewel anderen dat vergeten

Je bent moeder, maar niet mama
Hij is vader, maar niet papa
Maar veel anderen willen niet weten
Dat je moeder, zoveel moeder bent
En dat jij nooit zult vergeten
Hoe moeder ben je
Als je geen mama bent
Je hebt een liefde zoals geen ander kent

Je vecht voor je kind, je huilt om haar
Je herdenkt haar "zijn" opnieuw elk jaar
Je draagt een geheim van jullie twee
Die band is er nog, want die ging mee

Je bent moeder
Als je moeder bent
Van een kindje hoog daarboven
Een kind die jouw geheimen kent
En in jou blijft geloven

Je bent moeder
Zoveel moeder

Yvonne Gommer
Moeder van vlindertje Noël

LIEVE CHARLOTTE

Al drie jaar zijn verstreken
Wat is tijd, met verdriet vergeleken
Dan staat tijd gewoon haast stil
In ons hart is het nog zo kil
Verwrongen door een intens verdriet
En een enkeling die het nog ziet
Zo slepen we ons door de dagen
Een zware taak, om met ons mee te dragen
Maar ondanks alle verdriet en pijn
Zijn we dankbaar, dat we je ouders zijn

Rita Leen en Lennert Meijer

PIJN

Het is leeg, stil
Koud en kil
Nu jij niet meer bij ons kan zijn
Is ons hart gevuld met pijn
Ondanks dat wij het kunnen respecteren
Blijft de pijn iedere dag opnieuw terugkeren
We hadden je nog zoveel liefde willen geven
Maar ondanks dat jij er niet meer bent
Is die liefde toch voor jou bestemd
En we geven je die liefde iedere dag
Door aan je te denken met een lach
Een lach van mooie herinneringen aan jou
Een lach die zegt hoeveel ik van je hou

Suzanne Cuppen

LAURA

Vandaag is het 2 jaar geleden
Dat jullie lieve Laura uit jullie leven werd gesneden

Een wond die haar leegte achterliet
niemand die je wond van binnen ziet

Elke dag zonder Laura doet nog pijn
Elke dag wens je bij haar te zijn

Haar lekker knuffelen, strijken door het haar
Dat gevoel ebt langzaam weg, toch is de behoefte daar

De behoefte om Laura nog een keer te zien
Een kort ogenblik, een tel of tien

Een tel of tien, waarin je haar nog even kunt voelen
En even door haar haar kan woelen

De grote leegte zal er altijd zijn
Maar de gedachten aan Laura blijven fijn

Geschreven door Coen voor Laura op 7 november 2003
Coen is de papa van Jasper.
Jasper heeft zijn eigen site op http://home.hetnet.nl/~cjmmathijssen/

ONZICHTBAAR VERDRIET

Stil verdriet
Men ziet het niet

Jij voelt het wel
Je hart gaat snel
Je keel zit dicht
Je hoofd voelt licht
Je benen trillen
Je mond wil gillen

Er zit verdriet van binnen
als mensen niet meer beginnen
over jouw overleden kind
En als de omgeving vindt
dat ‘t nu toch eens over moet zijn
voel jij diep in je die onzichtbare pijn

Kokkie Jonkers
Uit: rondzendbrief VOOK winter 2003

VERLANGEN

Van jouw foto's ga ik huilen,
aan jouw graf heb ik verdriet,
hier thuis kan ik goed schuilen,
en niemand die me ziet.

Iedereen zegt: ik mag bellen,
ook zegt men: kom naar mij,
maar wat moet ik dan vertellen,
als ik niet vrolijk ben en blij.

Mijn leemte kunnen ze niet vervangen,
weten zij dan wat het is,
zo sterk naar jou verlangen,
en dat ik jou zo mis.

Geschreven door Annita van Rumpt
Gelezen op http://groups.msn.com/HerinneringaanonzedochterFroukje

STER

Bij het stralen van de maan,
zie ik duizend sterren staan.

De een is groot, de ander klein,
welke ster zal jij nu zijn.

Op de aarde straalde jij enorm,
nu straal je in een andere vorm.

Mijn nachten worden licht door jou,
stralende ster, ik houd van jou.

Geschreven door Annita van Rumpt
Gelezen op http://groups.msn.com/HerinneringaanonzedochterFroukje

VERLANGEN

Ik zou wel willen vliegen
gedreven door de wind
op vleugels van verlangen
op weg naar m'n kind.

Ik zou je willen zeggen
dat ik je heel erg mis
en je willen vragen
of er daar boven echt iets is.

Ik zou naar je willen kijken
en zien of je veranderd bent
en je duidelijk maken
dat je afwezigheid nooit went.

Ik zou van je willen horen
of wij nog in je gedachten zijn
en of je op de hoogte bent
van ons verdriet en onze pijn.

Ik zou je dan vertellen
dat je bed en je pantoffels er nog staan
dat je jas nog aan de kapstok hangt
je kunt hem zo weer aan.

Ik zou je mee willen nemen
met de wind in de rug
op vleugels van verlangen
naar de aarde terug.

Kokkie Jonkers
Uit: Rondzendbrief VOOK lente 2004

JELLE

Zo lang geleden
En toch ook zo kort
Er is steeds één ding
Wat me heel duidelijk wordt

Het verliezen van je kind
Maakt je verdrietig en soms bang
Een kind verlies je niet één keer
Maar gewoon levenslang

Er is geen moment van ‘het is over’
De pijn blijft nu eenmaal altijd
Dat is ook heel gewoon denk ik
Een gegeven, een vaststaand feit

Zolang je kind genoemd wordt
Kun je als ouders ‘verder’ gaan
Zolang je kind niet wordt ‘doodgezwegen’
Je door het verdriet en de pijn ‘heen slaan’

Al kost het soms grote moeite
Onze ‘rugzak’ is soms heel zwaar
Het helpt als mensen die met je dragen
Soms een heel klein stukje maar

Als we maar mogen blijven zeggen
Hoe afschuwelijk het toch is
Dat wij nu verder moeten gaan
Met die enorme leegte, het gemis

Dan is er niet alleen maar regen
Maar schijnt op z’n tijd ook de zon
Ik zou het een ieder willen geven
Meteen, als ik dat kon…….

Karin Idzes
Geschreven voor Jelle, haar vierde kindje in rij van vijf
Uit: rondzendbrief VOOK zomer 2004

Een vlinder van zijde

Een vlinder van zijde vliegt omhoog
Zal ik haar ooit terugzien?
Ze gaat wonen achter de regenboog
Ik blijf alleen, hier op aarde
Om nog zoveel te leren
Liefde, respect en eigen waarde
Een gouden sliert verbindt onze harten
Af en toe ademt ze met me mee
Wij zullen nimmer parten
Met mijn geliefde blijf ik hier
Om nog zoveel te leren
Vertrouwen, kinderen en levensplezier
Ooit ben ik gereed om te gaan
Te vliegen als een vlinder van zijde
Om mijn harten op aarde bij te staan

Geschreven door Jack Weeren 2002

LOSLATEN

Jou los te moeten laten
Is een onmogelijke vraag
Gisteren lukte ’t niet en ook nog niet vandaag

Je bent met mij verweven
In alle vezels van ’t bestaan
Hoe kan ik je dan laten gaan?

Ik zoek tastend en aarzelend
Naar een weg zonder jou
Maar kom daarbij in het nauw

De dood nam jou mee
Maar ik wil je niet kwijt
Het is geen eerlijke strijd

Zoekend en bezinnend
Doorleef ik steeds weer de pijn
Van ’t afgesneden zijn

Soms ben je wel erg zwaar
Toch blijf ik je dragen
Ondanks de diepe wonden die zijn geslagen

Ik kan je zo moeilijk loslaten
Maar misschien breekt morgen ’t moment wel aan
Om je toch je eigen weg te laten gaan

Geschreven door Kokkie Jonkers
Uit Rondzendbrief VOOK zomer 1999

HEEL EVEN MAAR

‘k zou even je hand willen pakken
Even een zoen op je wang willen plakken
Even oog in oog met je willen staan
Even met m’n hand door je haar willen gaan

‘k zou even willen horen hoe ’t met je gaat
Even willen luisteren naar jouw gepraat
Even samen foto’s willen bekijken
Even een spijkerbroek voor je willen strijken

‘k zou even wat moederlijke raad willen geven
Even samen wat geks willen beleven
Even samen lopen langs het strand
Even iets willen voelen van de moeder-dochter band

Al was ’t maar heel even, één moment
Één telefoontje, één briefje van waar je nu bent
M’n dochter, ik mis je elke dag
‘k wou dat ik je weer heel even zag……

Geschreven door Kokkie Jonkers
Uit Rondzendbrief VOOK zomer 1999